Kultowe Auta PRL-u - Fiat Uno 45

Prezentowany modelik pierwszej generacji Uno został wydany w serii Kultowe Auta PRL-u w sierpniu 2014 roku. Choć kupiłem go w dniu kioskowej premiery, to dokładnie przyjrzałem mu się dopiero teraz. Jakie jest moje zdanie o tym modeliku?.

Zanim przejdę do recenzji modelu, jak zwykle kilka słów o historii tego pojazdu. Fiat Uno został zaprezentowany 20 stycznia 1983 roku. Samochód otrzymał dwubryłowe nadwozie hatchback zaprojektowane przez Giorgio Giugiaro. Stylizacja nadwozia nie wyróżniała się niczym szczególnym na tle produkowanych wówczas samochodów. Produkcja seryjna Fiata Uno ruszyła wiosną 1983 roku. Samochód produkowano w kilku wersjach – jako trzy i pięciodrzwiowy Hatchback oraz dostawcze Fiorino. Ponadto w Brazylii i Argentynie uruchomiono produkcję sedanów i kombi, oznaczonych Duna, a sprzedawanych na tamtejszym rynku pod nazwą Premio i Elba.

W 1984 roku gama silnikowa składała się z czterech jednostek benzynowych o pojemności:

- 903 ccm i mocy 45 KM- wersja oznaczona Uno 45, czyli taka jak modelik,

- 1116 ccm i mocy 55 KM - oznaczona Uno 55,

- 1301 ccm i mocy 68 KM - oznaczona Uno 70,

- 1301 ccm z turbosprężarką i mocy 105 KM - oznaczona Uno Turbo i.e.

oraz Diesla o pojemności 1301 ccm i mocy 45 KM oznaczona Uno Diesel.

Dzisiaj Fiaty Uno pierwszej generacji są rzadkością na naszych ulicach. Te zdjęcie wykonałem w Katowicach w kwietniu tego roku

Model Uno został bardzo dobrze przyjęty przez klientów oraz dziennikarzy motoryzacyjnych, zajmując pierwsze miejsce w plebiscycie na Europejski Samochód Roku 1984. W latach 1983-1989 powstało 3,5 miliona egzemplarzy pierwszej generacji Uno. W 1989 roku zadebiutowała druga generacja Uno, która była produkowana do 2002 roku. Zainteresowanych historią Uno zapraszam tu: historia Fiata Uno.

Model wydany przez Deagostini jest naprawdę bardzo udany i cieszę się, że trafił do mojej kolekcji. Bardzo dobrze został odwzorowany pas przedni z niezłymi reflektorami (prawie nie widać bolców mocujących) i wyraźnie zaznaczonymi wlotami powietrza. Na pochwałę zasługują także pomalowane uszczelki wszystkich szyb oraz ładnie wykonane emblematy. Znaczącym błędem jest jednak nieprawidłowy wzór przedniej tablicy, typowy dla tablic kwadratowych. Rzecz jasna można wydrukować odpowiednich rozmiarów tablicę i nakleić w to miejsce (Jak zrobił kolega Artemis), ale póki co nie będę tego robił. Szkoda, że zabrakło „barwionych” tylnych lamp oraz zaznaczonej „głębi” felg. Wówczas miniaturowe Uno prezentowałoby się jeszcze lepiej. W mojej opinii ten model wart jest polecenia.