Kultowe Autobusy PRL-u - Karosa ŠM 11

W tym wpisie przyjrzymy się modelowi Karosy ŠM 11 wydanej w drugim numerze serii Kultowe Autobusy PRL-u od Deagostini. Numer ten ukazał się 2 Maja 2018 roku i kosztuje 19.99 zł. Jest to cena promocyjna bowiem od numeru trzeciego modele będą dostępne w regularnej cenie 39.99 zł.

Karosa ŠM 11 to wysokopodłogowy autobus miejski, który trafił do produkcji pod koniec 1965 roku. Był to jeden z przedstawicieli nowej serii pojazdów powstałej we współpracy firm Skoda i Karosa, która docelowo miała zastąpić produkowane od 1956 roku autobusy Skoda 706 RTO (produkowane w Polsce na licencji przez JZS Jelcz). Pracę nad autobusami serii Š rozpoczęto jeszcze pod koniec lat pięćdziesiątych. Poza odmianą miejską produkowano także odmianę dalekobieżną (ŠD 11) oraz regionalną (ŠL 11). Powstała także niewielka seria odmiany przegubowej oznaczonej ŠM 16,5. Autobusy serii Karosa Š produkowano do 1981 roku

Długie  na 11 metrów nadwozie autobusu było samonośne, a silnik umieszczono pod podłogą między osiami. Początkowo Karosę serii Š napędzał sześciocylindrowy diesel Skoda ML 630 o pojemności 11 150 ccm i mocy 180 KM. Z czasem został on zastąpiony mocniejszą odmianą Skoda ML 634 o mocy 210 KM. Charakterystycznym elementem modelu serii Š była przednia i tylna ściana wykonana z tej samej wytłoczki. Nowością w tamtym okresie było zastosowanie automatycznej skrzyni biegów w odmianie miejskiej. Ponadto odmiana miejska charakteryzowała się trzema parami drzwi w układzie 2-2-2 i innym poszyciem bocznym.

W Polsce autobusy Karosa ŠM 11 były wykorzystywane m.in. przez Wojewódzkie Przedsiębiorstwo Komunikacyjne Katowice, komunikację miejską w Szczecinie i testowane przez krótki czas w Warszawie.

Przejdźmy w końcu do części właściwej tego wpisu, czyli recenzji modelu. Dla niewtajemniczonych miniatura ta, podobnie jak większość dostępnych na rynku diecast'ów, czyli gotowych modeli kolekcjonerskich, została wykonana z trzech tworzyw: metalu, plastiku i gumy. Metalowa jest karoseria, plastikowe podwozie, wnętrze i detale, a z gumy są opony. Producentem modelu jest najprawdopodobniej firma IXO/IST, a miejsce produkcji to Bangladesz.

Na pierwszy rzut oka miniatura prezentuje się całkiem przyzwoicie. Proporcje modelu wydają się być zachowane, a jakość odwzorowania detali jest niezła jak na skalę 1/72. Niestety już poziom wykończenia detali jest co najmniej mało zadowalający. Najbardziej razi brak zaznaczonych uszczelek szyb i niepomalowane wnętrze. Jak już pisałem wcześniej przy okazji recenzji Autosana H9-03 w przypadku modeli promocyjnych kosztujących 10 zł, czy 20 zł można jeszcze na to przymknąć oko, ale od modeli kosztujących już 40 zł oczekuje się więcej. Niestety wnioskując po zdjęciu kolejnego numeru (Bussing D2U) stwierdzić można, że jakość wykończenia detali będzie stała na podobnym poziomie co Autosan, czy prezentowana Karosa. Powracając do recenzowanego modelu to o poprawkę proszą się pozbawione odbłyśników przednie reflektory. Prostym sposobem jest naklejenie od wewnętrznej strony folii śniadaniowej. Przerabiałem to już kilkukrotnie i zawsze byłem zadowolony z efektu. Tutaj możecie zobaczyć jak wygląda to na przykładzie Fiata 125p od Welly:

Ponadto podobnie jak w przypadku wydanego w numerze pierwszym Autosana tylne felgi pozbawione są płatków, które zapobiegałyby zsuwaniu się z nich opon. Mój egzemplarz został poprawnie zmontowany jednak do spasowania elementów mam spore zastrzeżenia. Widoczne jest to zwłaszcza w przypadku odstających szyb pasa przedniego i tylnego. Jeśli jesteśmy już przy szybach to trzeba wspomnieć, że niestety są one nieco zarysowane i zabrudzone od wewnątrz. Nie za bardzo rozumiem dlaczego prawe lusterko zwrócone jest bezpośrednio na pierwszą parę drzwi... Jest to zapewne błąd projektanta, bo część nie wygląda ani na pokrzywioną, ani na źle zamontowaną. Lakier został nałożony całkiem starannie, jednak nie uniknięto wpadki - na przedniej ścianie od strony kierowcy zauważyć można skazę lakierniczą. W tym miejscu zwracam się do osób, które dopiero zaczynają swoją przygodę z kolekcjonerstwem. Otóż przed zakupem modelu dokładnie obejrzyjcie go, bowiem zdarza się, że model choć fabrycznie zapakowany może być wybrakowany lub mieć mniej lub bardziej poważne uszkodzenia lakieru. Wada lakiernicza jaka trafiła się w moim modelu na szczęście nie dyskwalifikuje go, jednak obniża prezencję. Innym mankamentem lakierniczym jest wytarta farba na tylnym kierunkowskazie. Nie mam zastrzeżeń co do jakości nadruków, których jest raptem kilka - napis marki producenta na tablicach rejestracyjnych i grillu oraz numery taborowe. Szkoda, że modele pozbawione są konkretnych oznaczeń przewoźników wraz z numerem linii, tablicami kierunkowymi oraz rejestracyjnymi. Z pewnością takie detale tchnęłyby trochę życia w te modele. Podsumowując - model z pewnością nie budzi już takich emocji jak wydany dwa tygodnie temu Autosan. Jest to poprawna miniaturka, która będzie się ładnie prezentować na półce, a w rękach zdolnego modelarza może stać się punktem wyjścia do bardziej zaawansowanej konwersji.

 Wraz z wydanym w pierwszym numerze Autosanem H9-03