Mercedes-Benz 770 (W150) - Limuzyna Hitlera

W tym wpisie zaprezentuję model samochodu, który budzi zarówno podziw, jak i grozę. Jest to limuzyna Mercedes-Benz 770 (W150) należąca do przywódcy hitlerowskich Niemiec Adolfa Hitlera.

Mercedes-Benz 770 zwany też Dużym Mercedesem został wprowadzony do produkcji w 1930 roku. Pierwsza generacja produkowana była do 1938 pod oznaczeniem W07. Do napędu zastosowano ośmiocylindrowy rzędowy silnik o pojemności 7655 ccm i mocy 150 KM. Opcjonalnie można było wyposażyć go w sprężarkę typu Roots. Wówczas moc silnika wzrastała do 200 KM, co pozwalało rozpędzić tę ważącą niemal 3 tony limuzynę do prędkości maksymalnej w granicach 160 km/h. Samochód często pełnił rolę pojazdu rządowego, a do jego znanych użytkowników należeli m.in. prezydent Niemiec Paul von Hindenburg, cesarz Hirochito czy papież Pius XI. Od 1931 roku Adolf Hitler, który niedługo potem zostanie kanclerzem Rzeszy. Wyprodukowano 117 egzemplarzy pierwszej serii modelu 770.

W 1938 roku do produkcji wprowadzono drugą generację modelu 770 oznaczoną W150. Nowy samochód był dłuższy i szerszy od swojego poprzednika. Zwiększono moc silnika do 155 KM, oraz 230 KM z doładowaniem, która pozwalała osiągnąć prędkość maksymalną 170 km/h. Produkcja seryjna zakończyła się w 1943 roku, choć ostatni egzemplarz ukończono w marcu 1944 roku. Wyprodukowano 88 egzemplarzy. 

W dyspozycji przywódcy Niemiec było przynajmniej kilka samochodów tego typu (najprawdopodobniej 7 egzemplarzy), które zostały dyskretnie opancerzone poprzez płyty pancerne umieszczone w podwoziu oraz pod bocznymi panelami nadwozia. Zastosowano także kuloodporne szyby o grubości 30 mm. Zastosowane opancerzenie zwiększyło masę samochodu do 4,8 t przez co prędkość maksymalna wyniosła zaledwie 80 km/h. Jeden z takich samochodów możemy obejrzyć w Kanadyjskim Muzeum Wojny w Ottawie.  

Prezentowany model został wyprodukowany przez włoską firmę RIO w połowie lat 70 XX wieku i jest najstarszą miniaturą w mojej kolekcji. 40 lat temu modele tej firmy uchodziły za jedne z najdokładniej odtworzonych na rynku. W mojej opini modele próbę czasu zniosły nieźle i pod kątem odwzorowania detali nie odbiegają znacząco od dominujących na rynku współczesnych modeli wydanych w seriach gazetowych. Z pewnością jakość modelu można podnieść malując wnętrze, oraz detale, ale czy przystoi to w takim modelu?

Pod zdejmowaną maską znajdziemy bardzo uproszczoną imitację silnika. Innym niespotykanym już we współczesnych modelach akcentem jest resorowane podwozie.